Πρώτες σκέψεις και συναισθήματα

Τι φταίει αλήθεια για όλ' αυτά;

• Μήπως ο άδικος χαμός του Αλέξη;
• Μήπως η αστυνομική βία κι η αστυνομοκρατία;
• Μήπως η ανάλγητη διακυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας;
  
• Μήπως η φτώχεια, η ανεργία, η έξαρση των κοινωνικών ανισοτήτων;
• Μήπως τα σκάνδαλα στη διαχείριση της δημόσιας περιουσίας;
  

Σίγουρα φταίνε κι αυτά. Όμως πιστεύω ότι πρόκειται για κάτι πολύ γενικότερο και πολύ βαθύτερο. Κάτι που ίσως προκαλεί όλα τα προαναφερθέντα.

Απ' αυτές τις ταραχές μπορούμε να ωφεληθούμε μόνο αν τις αντιληφθούμε να ξεπηδούν από κάθε πτυχή της ζωής μας.

Αυτή η δυσαρέσκεια είναι βαθιά και γενικευμένη.

Αυτή η οργή εκφράζει αδιέξοδα που δεν μπόρεσαν να επιλυθούν πουθενά.
Εκφράζει μια ευρεία κρίση όλων των θεσμών της κοινωνίας μας.

Οι νέοι, τα παιδιά που ξεχύθηκαν στους δρόμους είναι η άγρυπνη συνείδησή μας.

Μας αποδοκιμάζουν για τα άθλια σχολικά κτίρια στα οποία τα στοιβάζουμε.

Μας αποδοκιμάζουν για την απαρχαιωμένη σχολική ύλη, τα μίζερα βιβλία, τους ανεκπαίδευτους κι ανόρεχτους καθηγητές, την όλη καταπίεση του εκπαιδευτικού συστήματος.

Μας αποδοκιμάζουν γιατί μας βλέπουν να πιανόμαστε στα χέρια για μια θέση πάρκινγκ, να σπρωχνόμαστε στα αστικά λεωφορεία, να κλέβουμε τη θέση του μπροστινού μας στην ουρά, να κοροϊδεύουμε τους πελάτες στα μαγαζιά μας, να κοροϊδεύουμε την εφορία, το κράτος, τον γείτονα, τον ίδιο μας τον εαυτό.

Και μετά να την αράζουμε στην τιβί...

Μα, καλά, είμαστε εμείς υπεύθυνοι για όλ' αυτά;;

Είμαστε εμείς υπεύθυνοι επειδή η κυβέρνηση, η Πολιτεία, οι αρμόδιοι, τέλος πάντων, δεν φτιάχνει σωστά σχολεία, σωστά νοσοκομεία, σωστές μαζικές συγκοινωνίες, πάρκινγκ, πάρκα, τηλεοπτικούς σταθμούς χωρίς σκουπίδια;;

Είμαι εγώ υπεύθυνος που αναγκάζομαι να κοροϊδέψω τον κόσμο;

Ιδού η απορία...

Κι επειδή η απάντηση πιθανώς να αποδειχτεί δυσάρεστη, αυτά τα επεισόδια πρέπει γρήγορα να ξεχαστούν.

Οι έμποροι να αποζημιωθούν,
οι βιτρίνες να φτιαχτούν και να ξαναγεμίσουν με τα χαζοχαρούμενα χριστουγεννιάτικα καταναλωτικά προϊόντα,
ο αστυνομικός που πυροβόλησε τον Αλέξη να σταυρωθεί άρον-άρον.

Και όλα μέλι-γάλα.

Γράφει ο Δημήτρης ότι οι διαδηλωτές δεν έδειχναν καθόλου τρομοκρατημένοι.
Το ομολογώ: Σαν καθώς πρέπει αστός που είμαι, φοβήθηκα.
Ανησύχησα για την ήρεμη συνέχιση της προβλέψιμης ζωούλας μου και ευχήθηκα αυτά τα επεισόδια να σταματήσουν, ώστε η πόλη να ξαναβρεί τους κανονικούς της μειλίχιους ρυθμούς...

Τώρα, εκ των υστέρων, το μετανιώνω.
Λυπάμαι που όλα τελειώσαν τόσο γρήγορα.
Λυπάμαι που ο θυμός και η οργή εξαντλήθηκαν τόσο γρήγορα.
Τις νύχτες, στον ύπνο μου, ετοιμάζω λίστες.
Με καταστήματα και ονόματα υποψήφιους στόχους προς λιθοβολισμό...