Απάντηση στον Window Shopper, Part II

Γράφεις:

1. Δε ζήτησα να σώσω τον κόσμο
2. Δε ζήτησα να σώσω τον κόσμο φτιάχνοντας blog.
3. Δε ζήτησα να σώσω τον κόσμο φτιάχνοντας blog και επαναλαμβάνοντας τα αυτονόητα.

Είναι πραγματικά πολύ ανώριμο να ζητά κανείς να σώσει τον κόσμο. Και δεν ξέρω ποιος το ζητά, σίγουρα πάντως όχι εγώ. Ο κόσμος δεν σώζεται από ένα άτομο. Επίσης δεν ξέρω αν είναι ζητούμενο η σωτηρία. Προσωπικά δεν μ’ ενδιαφέρει, είναι μεταφυσική έννοια. Απλώς τα πάντα ρει. Κι επειδή ακριβώς ο κόσμος βρίσκεται σε ένα αέναο γίγνεσθαι, προκύπτει το ερώτημα: Προς τα πού βαδίζουμε; Η απάντηση δεν καθορίζεται, ούτε επιβάλλεται από ένα άτομο, ούτε από κανέναν φορέα του τύπου «Μεγάλος Αδελφός», όπως θέλουν διάφοροι συνομωσιολόγοι να διαδίδουν. Διαμορφώνεται από όλους μας. Δυστυχώς όμως η ζωή είναι σκατά. Πάντα ήταν. Και ίσως πάντα θα είναι. Έτσι είμαστε εμείς οι άνθρωποι. Ποθούμε πολλά. Δεν ικανοποιούμαστε με τίποτα. Το ζήτημα όμως είναι: Τον ιστορικό μας ρόλο, που είναι μάλιστα συστατικός της ανθρώπινης ιδιότητάς μας – όπως τουλάχιστον την αντιλαμβάνομαι εγώ – θα τον εκπληρώσουμε, ή θα κάτσουμε σαν τα παραπονεμένα παιδιά στη γωνία, με τα χέρια σταυρωμένα στο στήθος και μια μόνιμα ξινισμένη έκφραση να κάνουμε κριτική απ’ έξω; Προσοχή, ο ρόλος μας δεν είναι η σωτηρία του κόσμου, ούτε καν η βελτίωση του κόσμου. Είναι η συμβολή στην κίνηση του κόσμου. Στην διαδικασία της Ιστορίας. Κι όταν λέω «ρόλος» χρησιμοποιώ μάλλον λάθος λέξη. Στην ουσία πρόκειται για πραγμάτωση της ίδιας μας της φύσης. Για εκπλήρωση της ανθρώπινης ιδιότητας. Κι έχω την εντύπωση ότι προς αυτή την κατεύθυνση το μπλογκ έχει ήδη πετύχει. Αλλιώς δεν θα έγραφες τέτοια σεντόνια, μίστερ window shopper. Όσο για τη φιλοφρόνηση ότι επαναλαμβάνω τα αυτονόητα, την ξεπερνάω. Έτσι είμαι γω. Ένας κονφορμιστής με τετριμμένη σκέψη. Όμως και το αυτονόητο καλό είναι να λέγεται πού και πού. Αυτονόητο είναι π.χ. ότι σε μια δημοκρατία πρέπει οι πολίτες να συμμετέχουν. Δεν βλέπω όμως να εφαρμόζεται. Ύστερα, αυτό που είναι για σένα αυτονόητο, δεν είναι για κάποιον άλλο. Τι να κάνουμε;

Μου λες ότι δεν κάνω τίποτα κλπ. Πράγματι, δεν κάνω τίποτα. Όσο τίποτα είναι και (άλλο) ένα blog, φελλός στο πέλαγος της εκ τους ασφαλούς αριστερίλας.

Άντε πάλι η στατική θεώρηση του σύμπαντος. Ακόμη δεν τον είδαμε, Γιάννη τον εβγάλαμε. Το μπλογκ τώρα το ξεκινήσαμε. Πού το ξέρεις ότι θα εκφράζει «εκ του ασφαλούς αριστερίλα»; Μέχρις στιγμής πάντως, τον τόνο τον δίνεις εσύ, με τα βιντεάκια σου. Τώρα, αν αυτή η συζήτηση, αυτή η διαδικτυακή επικοινωνία είναι ένα τίποτα, θα δείξει. Για μένα πάντως, η συζήτηση, η επικοινωνία, ο λόγος είναι πολύ σημαντικά. Καθόλου «τίποτα».

Λες να πιστεύω ότι οι αστυνομικοί είναι χρυσά παιδιά, όλοι τους; Λες να πιστεύω ότι καλά κάνει και υπάρχει η Αστυνομία ως έχει; Προφανώς δεν είμαι καθυστερημένος. Αλλά αν πιστεύεις ότι συμμετοχή είναι να λέμε το αυτονόητο από τις βολικές καρέκλες του blogοκαφενείου και μετά να νιώθουμε καλύτερα γιατί εμείς ΔΕΝ ΞΕΧΝΑΜΕ - ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΖΟΜΑΣΤΕ - ΣΥΖΗΤΟΥΜΕ - ΕΝΕΡΓΟΥΜΕ, τότε, a mon avis, κάνεις λάθος.

Το ξέρω ότι δεν είσαι καθυστερημένος. Προκύπτει κι απ’ αυτά που γράφεις. Διαπιστώνω όμως ότι έχεις μια τάση να τα θεωρείς όλα αυτονόητα και να τα αποσιωπείς. Κι όταν είναι να μιλήσεις για κάτι, από αντιδραστικότητα επιλέγεις να μας πεις για τον Κούγια και τον ματατζή που καίγεται. Επειδή έτσι σε βολεύει. Κι εμένα παρομοίως. Η εκ του μακρόθεν πικρόχολη σάτιρα. Αντίθετα, αυτό το σύνθημα «ΔΕΝ ΞΕΧΝΑΜΕ - ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΖΟΜΑΣΤΕ - ΣΥΖΗΤΟΥΜΕ – ΕΝΕΡΓΟΥΜΕ» φαντάζει όντως βγαλμένο από μάζωξη του ΣΥΡΙΖΑ. Αφελές. Άνευ φαντασίας. Το ομολογώ. Πες μου όμως εσύ πού είναι επί της ουσίας λάθος. Βρες ένα καλύτερο.

Δεν ξέρω ποια είναι η λύση, πάντως σίγουρα δεν είναι αυτή. Εσύ ξέρεις; Τι προτείνεις; Έχεις πρακτικούς τρόπους να σώσεις τον πλανήτη;

Δεν ξέρω λύσεις. Πιστεύω ότι θα προκύψουν με τη συζήτηση. Πιστεύω πάρα πολύ στη συζήτηση. Είναι χαρακτηριστικό του DNA μου, αλλά με επηρέασαν πολύ και αυτά που κάναμε περί Αρχαίας Αθήνας στο Γυμνάσιο. Πιστεύω ότι ξεμάθαμε να συζητάμε. Πλέον υπάρχει μόνο διάλογος κωφών. Ή μάλλον παράλληλοι μονόλογοι. Στην ουσία και σ’ αυτό το μπλογκ μέχρι στιγμής αυτό κάνουμε. Εσύ το τροπάρι σου κι εγώ το δικό μου. Αυτό όμως μπορεί ν’ αλλάξει. Αλλά θέλει δουλειά. Προσπάθεια. Προσωπικά όμως ομολογώ ότι μου είναι ευχάριστη. Κάποιοι άλλοι είναι λιγότερο διαλογικοί τύποι και προτιμούν π.χ. να βλέπουν τηλεόραση. Δικαίωμά τους. Η λέξη “idiot” πάντως, ετυμολογείται από το «ιδιώτης». Δεν πιστεύω ότι μπορεί να υπάρξει πραγμάτωση της ανθρώπινης ουσίας στην ιδιώτευση.

Επίσης επαναλαμβάνω ότι δεν μ’ ενδιαφέρει να σώσω τον πλανήτη. Απλά πιστεύω ότι είναι μέρος της ανθρώπινης ιδιότητας να συζητά, να προβληματίζεται για τα κοινά, να ενεργεί.

Επειδή, λοιπόν, είμαι σίγουρος ότι θέλεις πρακτικές λύσεις, σε παραπέμπω στις "προτάσεις" του ΣΥΡΙΖΑ, που ΔΕΝ ΞΕΧΝΑ-ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΖΕΤΑΙ-ΣΥΖΗΤΑ-ΕΝΕΡΓΕΙ και προτείνει διεξόδους. Αντιγράφω:

…………………

Λοιπόν, πέρα από το γελοίο λαϊκισμό και την ανεδαφικότητα των όσων το κόμμα που "συμμετέχει" μας "προτείνει", παρατηρείς ότι πρόκειται για ευχολόγιο.

Αν θέλεις ευχολόγιο, είναι το μόνο εύκολο. Να κατηγορήσουμε την έλλειψη παιδείας, τους συνήθεις υπόπτους (εκκλησία, μίντια, αστυνομία, κόμματα), να νιώσουμε, βρε αδερφέ, καλύτερα. Και να πάμε το άλλο πρωί στη δουλειά μας με τη συνείδησή μας ήσυχη.

Πράγματι, οι προτάσεις του ΣΥΡΙΖΑ είναι έτσι όπως τα λες. Τις απορρίπτουμε. Ας προσπαθήσουμε να διαμορφώσουμε τις δικές μας. Πριν όμως φτάσουμε σ’ αυτό το σημείο, υπάρχει αρκετή προεργασία. Να σταματήσουμε κατ’ αρχήν να κατηγορούμε τους άλλους. Ούτε ευχολόγια θέλουμε. Συμφωνώ. Ζητάς σιωπή. Σωπάσαμε ήδη για πολύ. Αυτά τα επεισόδια, δεν ξέρω αν ήταν εξέγερση (δεν ξέρω από πού έβγαλες το συμπέρασμα ότι ισχυρίζομαι κάτι τέτοιο και το λες και το ξαναλες), ξέρω όμως ότι αποτέλεσαν την αφορμή για να μιλήσουμε. Και το θεωρώ πάρα πολύ σημαντικό.

Το ξαναλέω: αφασικά σκατόπαιδα που θέλουν να χάσουν μάθημα, πωρωμένοι φοιτητές με τα λεφτά του μπαμπά, ταμπουρωμένοι πίσω από μία από τις μεγαλύτερες ανωμαλίες της μεταπολίτευσης, το άσυλο, μερικοί αριστεροί "της παλιάς γενιάς", φτωχομετανάστες και πρεζόνια που πλιατσικολογούν, χρυσαυγίτες και κουκουλομαλάκες ΔΕΝ μας δίνουν, άμα τα βάλεις στο μίξερ, κοινωνική εξέγερση, δεν θα κάνουν το όνειρο του κάθε βολεμένου για επανάσταση (που θα την κάνει κάποιος άλλος φυσικά) πραγματικότητα. Όχι, πάει και τελείωσε.

Συμφωνούμε. Απλά τα «αφασικά σκατόπαιδα» είναι η επόμενη γενιά, και καλά θα κάνουμε να την προσέξουμε λίγο. Δεν ωφελούν οι αφορισμοί.

Όσοι ανησυχούν, ανησυχούν, σε ένα μήνα η Ελλάδα θα ασχολείται πάλι με βλακείες. Στο μεταξύ, κάποιοι μπορεί να ανησυχήσουν και λίγο παραπάνω. Κέρδος; Ναι. Με τι κόστος; Ξεφτίλα διεθνής, τρομοκρατία, ζημιές, πολιτικές ανωμαλίες (έτσι και πέσει η κυβέρνηση, όσο για τον πούτσο και να είναι, α) θα πιστοποιήσουμε ότι είμαστε μπανανία των πρόωρων εκλογών και β) θα έρθει ο Giorgos@pasok.gr).

Δεν ξέρω με τι θα ασχολείται σε ένα μήνα η Ελλάδα. Δεν μ’ αρέσουν καθόλου οι προφητείες. Εμείς πάντως καλά θα κάνουμε να ασχολούμαστε λίγο περισσότερα με τα «κοινά», έννοια φθαρμένη και απωθητική, στην οποία θα πρέπει εμείς να δώσουμε νέο νόημα και περιεχόμενο.

Όσο για το κόστος των επεισοδίων, προσωπική μου γνώμη είναι ότι το μπαλάντζο είναι θετικό. Κι αν ακόμη δεν είναι, δεν με στενοχωρεί ιδιαίτερα. Τι είχαμε, τι χάσαμε. Καταλύθηκαν πάρα πολύ γόνιμες συζητήσεις. Ακόμα κι ο σιχαμερός Πρετεντέρης έγραψε ένα πολύ εύστοχο σχόλιο στο Βήμα της Κυριακής (δες εδώ). Πολύς κόσμος συνειδητοποιεί ότι δεν πάει άλλο. Το τραγούδι του Τζιμάκου «Μικροαστοί θα σας φάνε τα παιδιά σας» ξανάγινε επίκαιρο. Υπάρχει πολύς προβληματισμός. Δες και τα links που έβαλα δίπλα. Πρότεινε κι εσύ τα δικά σου. Το άρθρο που πρότεινε ο Λουκάς πάρα πολύ ενδιαφέρον, αλλά η condescending αγγλικότητα δεν κρύβεται. Ποσώς με ενδιαφέρει αν γίναμε ρεζίλι στο μυαλό αυτού του ξερόλα Άγγλου. Εγώ αυτό που ένιωσα πάντως είναι ότι για πρώτη φορά ένα γεγονός εσωτερικής επικαιρότητας της Ελλάδας συζητήθηκε τόσο πολύ στο εξωτερικό ως κάτι που αφορά και αυτούς. Πάρα πολύ σημαντικό. Και πρέπει επιτέλους σ’ αυτή την Ψωροκώσταινα να τοποθετήσουμε την ευρωπαϊκή προοπτική πολύ πιο κεντρικά. Υπάρχει τεράστιο δημοκρατικό έλλειμμα στην Ενωμένη Ευρώπη αυτή τη στιγμή, αλλά εμείς οι Έλληνες ντρεπόμαστε να το πούμε, γιατί είμαστε ευρωλιγούρηδες. Κακώς!

Window Shopper, η Ελλάδα από το 1974 και μετά έχει αξιοσημείωτη πολιτική σταθερότητα. Μεγαλύτερη από τον ευρωπαϊκό μέσο όρο, νομίζω. Δεν πρόκειται να γίνουμε μπανανία των πρόωρων εκλογών αν πέσει η κυβέρνηση. Και εν πάση περιπτώσει, τόσο πολύ σ’ ενδιαφέρει τι θα σκεφτεί ο μέσος ευρωπαίος μαλάκας; Για όνομα του Θεού! Εγώ πάντως προτιμώ να μην αλλάξει άμεσα η κυβέρνηση για άλλο λόγο: Γιατί αν αλλάξει, θα εκτονωθεί όλη η δυσαρέσκεια, και θα βάλουμε πάλι τα κεφάλια μέσα.

Και άντε να πεις ότι κάποιο κέρδος θα μείνει. Θα μείνει κέρδος ελάχιστο. Τότε, όλη αυτή την επαναστατική ρητορία τι θα την κάνετε; Πού θα την βάλετε; Πώς θα πάτε στις δουλειές σας; Δε θα νιώθετε μαλάκες, δε θα νιώθετε προδομένοι από την ιστορία κλπ;

Ησυχάστε και σκεφτείτε. Πειράζει;

Το δεύτερο πληθυντικό πού απευθύνεται; Ελπίζω όχι σε μένα. Η ησυχία πάντως, ναι, πειράζει. Αυτό μπορώ να στο απαντήσω και εγώ.