A, επίσης, παιδιά, να προτείνω να αλλάξει ο τίτλος του blog από "Μερες οργής" σε "Μέρες στοργής". Πέρα από το ότι η λέξη "οργή" είναι πολυφορεμένη από τα κανάλια, αυτό που χρειάζεται η περίσταση είναι να κοιτάξει κανείς με ηρεμία το δίκιο των διαδηλούντων, αλλά και το δίκαιο της άλλης πλευράς.
Είναι πολύ εύκολο, Ρομαντικό, να είναι κανείς με τους "οργισμένους". Πολύ έυκολα δικαιολογεί το γεγονός ότι ένας αστυνομικός φλεγόταν προχτές και κάποιοι σχολίαζαν "καλά να πάθει", εύκολα δικαιολογεί το γεγονός ότι τύποι υποθέτω με κουκούλες μπήκαν στο γραφείο του Κούγια και τα έκαναν γυαλιά-καρφιά.
Και κάτι άλλο: Ο Κούγιας είναι τέρμα μαλάκας, αλλά κάνει τη δουλειά του ως επαγγελματίας και μπορεί να επικαλείται ό,τι θέλει. Δικαίωμα και του δολοφόνου (ακόμα δεν αποδείχτηκε, παρεμπιπτόντως, αλλά όλοι έχουμε ήδη βγάλει την απόφασή μας, ε;), να μη μετανιώνει και να λέει ό,τι γουστάρει. Η κοινή γνώμη δεν πρέπει να ασκήσει τη βία της στη δικαστική απόφαση. Και ο Κούγιας, το ξαναλέω, κάνει τη δουλειά του, όσο λαμόγιο κι αν είναι. Το να μπαίνουν στο γραφείο του θερμοκέφαλοι ηλίθιοι και να τα σπάνε είναι καταδικαστέο.
Αυτά από το ψευδοκράτος των Αθηνών,
Γιάννης
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
Window Shopper,
ΑπάντησηΔιαγραφήελπίζω όλ' αυτά να αποτελούν εκδηλώσεις του ιδιάζοντος χιούμορ σου.
ΥΓ. Είσαι ήδη administrator του blog. Κάντο όπως νομίζεις. Αν και, δίχως οργή, στοργή είναι λίγο δύσκολο να υπάρξει...
Δεν είναι χιούμορ, είναι οι σκέψεις που κάνω απέναντι στην κατάσταση. Μπορεί να είναι και μαλακίες. Κι εγώ αναρωτιέμαι. Συζήτηση κάνουμε κι έχει ενδιαφέρον.
ΑπάντησηΔιαγραφήΕγώ πάντως νιώθω οργή για όσους αποφάσισαν ότι νιώθω οργή χωρίς να με ρωτήσουν. Με στοιχειώδεις γνώσεις αριθμητικής (είχα Α στο δημοτικό) τα νούμερα δείχνουν πως δεν είναι όλοι οι Έλληνες στους δρόμους και μια απλή βόλτα στην πόλη της Αθήνας αποδεικνύει ότι δεν υπάρχει εξέγερση παρά μόνο στη φαντασία όσων θα ήθελαν πολύ πολύ πολύ να τη ζήσουν.
ΑπάντησηΔιαγραφήΤο μόνο που βλέπω είναι κραυγές, κόμματα διεκδικητές της οργής μου, επιθέσεις προς κατευθύνσεις με μηδενικό κόστος και οργανωμένη, μεθοδευμένη καφρίλα με δήθεν συμβολικούς στόχους από ανθρώπους που δεν ξέρω ποιοι είναι κι όμως κυρήσσουν πόλεμο στ' όνομά μου.
Στ' αρχίδια μου.
Ακόμα κι αν όλ' αυτά αποτελούν ένα κοινωνικό ξέσπασμα (ομόφωνο κοινωνιολογικό πόρισμα καναλιών, τύπου και αριστεροδεξιών σχολιαστών) αυτό δεν ανήκει σε κανέναν, δε δικαιολογεί ούτε εξηγεί όσα έγιναν, δε αφήνει κανένα έδαφος για κοινή λογική ή παραγωγή σκέψης.
Τα διλήμματα και τ' αδιέξοδα είναι για όσους ηθελημένα παγιδεύονται μέσα σε αυτά. Η ανασφάλεια είναι κακή για όσους θέλουν να αισθάνονται ασφαλείς. Η αριστερά είναι ένα τεράστιο αστείο, μια δεξαμενή αντικρουόμενων (βλέπε τον καθαγιασμό της αμερικής μέσω της επιλογής ομπάμα) ιδεολογημάτων που έχουν για επίκεντρο τους τον άνθρωπο λες κι όλοι οι άλλοι έχουν επίκεντρο τις αγελάδες.
Τα παιδιά είναι η μόνη ομάδα διαδηλωτών που το κάνει ανιδιοτελώς χωρίς να υπηρετεί κάποια ατζέντα ή προσωπικό απωθημένο. Κι όμως ξαφνικά ανάγονται απ' όλους σε σοφούς που αν τους ακούσουμε θα μας δείξουν το δρόμο προς τη σωτηρία. Αυτό κι αν δεν είναι κατακλείδα του Πάολο Κοέλιο. Τα παιδιά δεν ξέρουν τίποτα κι αυτό είναι που τα σώζει απ' τους σωτήρες οι οποίοι τα περιμένουν με ανοιχτές αγκάλες στα πανεπιστήμια.
Είναι γελοίο ν' ακούγονται οι λέξεις ελπίδες και όνειρα σαν το πραγματιστικό τέλος κάποιας συγκεκριμένης διαδρομής, της οποίας το χάρτη έχει φυσικά η αριστερά κρυμμένο στο σεντούκι του παππού της απ' το '40.
Να συζητήσουμε αλλά εγώ έχω πολύ ατμό να βγάλω απ' όλα αυτά που άκουσα την τελευταία εβδομάδα και πιέζομαι πάρα πολύ να μην εξαπολύσω καφρίλα και... χιούμορ.
Λουκάς
Παρεπιπτόντως...
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαφρίλα του exiled για τους ιδεολόγους μπαχαλάκηδες: http://exiledonline.com/greece-gripped-with-riots-what-riots/
και ιστορικοπολιτική αναδρομή μέχρι την πρόσφατη αποθέωση του ιερού διπόλου λαός-εξουσία απ' το spiked:
http://www.spiked-online.com/index.php?/site/earticle/6012/
http://www.spiked-online.com/index.php?/site/earticle/6012/
Λουκάς
Τι να πω, ρε παιδιά... Με εντυπωσιάζετε. Κατ' αρχήν, οργίζεστε με όλα αυτά που περιγράφετε ως άξια οργής, σε άλλα όμως, πολύ ουσιαστικότερα και πολύ πραγματικότερα, κωφεύετε. Κάθεστε κι ασχολείστε με το... γραφείο του Κούγια και τις παπαριές του ΣΥΡΙΖΑ και των τηλεσχολιαστών. Δηλαδή αυτά σας μάραναν; Και, εν πάση περιπτώσει, γιατί στην ευχή ασχολείστε με τις μαλακίες των ΜΜΕ; Καμιά άλλη πραγματικότητα δεν υπάρχει σ΄αυτή τη χώρα; Μόνο η μιντιακή; Κι αν δεν υπάρχει, μήπως θα πρέπει να τη δημιουργήσουμε; Γι' αυτό το έστησα το μπλογκ, για να κατασκευάσουμε, και μάλιστα συλλογικά, μια δική μας πρόσληψη για τα γεγονότα, κι όχι για να μας κάνει επίδειξη πνεύματος ο Window Shopper με το βίντεο του Κορκολή. Τέλος πάντων, μέρος της όλης κατάστασης που βιώνουμε είναι κι αυτό...
ΑπάντησηΔιαγραφήΑφού κάνω πνεύμα σημειώνοντας ότι το "κοινή λογική" είναι γένους θυληκού και αόριστο άρα θα έπρεπε να ονομάζεσαι "κοινός λογικός" έχω να προσθέσω ότι αυτά τα οποία συμβαίνουν εγώ κι ο Γιάννης τα βιώνουμε κάθε μέρα, εγώ λίγα χρόνια περισσότερα από 'κείνον.
ΑπάντησηΔιαγραφήΑρνούμαστε όμως να κάνουμε ατομική ή ομαδική ψυχοθεραπεία και ψάχνουμε κάθε μέρα τρόπο να την παλέψουμε χωρίς να ποδοπατηθούμε ούτε από δεξιούς καουμπόυδες ούτε από αριστερούς βούβαλους (είδα γουέστερν το πρωί). Είναι δύσκολο κι όπως έλεγε κάποτε κι η μάνα μου "θέλει κώλο κι άλλο κώλο και κομμάτι απ' άλλο κώλο" (για ν' αλλάζεις όταν τους σοδομίζουν οι μεν ή τους χουφτώνουν τρυφερά οι δε).
Η τελευταία φορά που μπουκέτωσα κάποιον άνθρωπο από οργή ήταν πριν από 15 χρόνια και δεν έφταιγε καθόλου. Από τότε έχω χτυπήσει πολλούς τοίχους, ντουλάπια κι ένα τζάμι. Ούτε εκείνα φταίγανε όπως καταλαβαίνεις. Οι φωνές και τα συνωφρυωμένα πρόσωπα (ακόμα και το δικό μου όταν συχνά κατρακυλώ στην αυτολύπηση και τη μίρλα) μου φαίνονται γελοία εκτός απ' το γήπεδο όπου όλο το σκηνικό είναι γελοίο κι ίσως τελικά ν' αποτελεί πιο υγιή εκτόνωση απ' όσο οι ψυχαναλυτές της κοινωνίας μας λένε κατά καιρούς (συνωμοσιολογική αοριστία). Πριν κατέβω να κάψω (όχι συμβολικά αλλά αδιάκριτα και τυχαία, γιατί αυτό είναι αληθινή τυφλή οργή, σαν του Αντόν Τσιγκούρ), πρώτα θα κάψω το σπίτι μου, το αυτοκίνητό μου, τα ρούχα και τα έπιπλά μου και θα χορέψω επάνω σαν τον κούρκουλο κι ύστερα, αν έχω κουράγιο (που δε νομίζω ότι θα έχω), θα βουτήξω στο όργιο. Κάποιοι στον κόσμο αυτοπυρπολούνται, εμείς πυρπολούμε πάντα τους άλλους (που πάντα είναι και απρόσωποι).
Όση γεύση από αλήθεια κατέχουν τα μίντια άλλη τόση κατέχει κι ένας αφιονισμένος άνθρωπος που κραυγάζει κατά πάντων και περπατάει δυναμικά (τακούνι κύριοι, δεν ακούω τακούνι) προς την τζαμαρία όπως εκείνοι στις βιτρίνες των κυριλέ γυμναστηρίων με το ίδιο μάλιστα σφιγμένο και σοβαρό ύφος. Όσο βομβαρδισμό κλισέ έχουμε φάει απ' τα μίντια άλλο τόσο φάγαμε κι απ' την επαναστατική ανιδιοτελή πλευρά. Έχουμε φτάσει να λέμε τα λόγια πριν απ' τους πρωταγωνιστές. Κάποιος να ξυπνήσει το σκηνοθέτη.
Όποιος δεν κραυγάζει κάθε λίγο και λιγάκι και δεν προσποιείται συναισθήματα που δε νιώθει σαν να βγήκε μόλις από τούρκικο δράμα ή ταινία καράτε (παίζαμε και ξύλο αν θυμάσαι), δε σημαίνει ότι κωφεύει. Μπορεί όμως να ζητά λίγο ησυχία να σκεφτεί χωρίς να τον τραβολογάνε δεξιά κι αριστερά, άνθρωποι που πίσω απ' το "εμείς" κρύβουν πιο επικίνδυνα "εγώ" (κάτι που έχουμε βιώσει όλοι από μία φορά τουλάχιστον στο ένα τέταρτο και βάλε της εν δυνάμει ζωής μας) από αυτά που έχουμε απέναντί μας.
Ναι, είναι μέρος της κατάστασης κι αυτό, το διεκδικώ και βάζω τη σημαία μου. Δε θέλω σωτήρες με ατζέντα, αλλά ανθρώπους που θα πάρουν την ευθύνη για συγκεκριμένα πράγματα με οποιοδήποτε κόστος αντιστοιχεί στα ωφέλη τους, ούτε λύσεις πακέτο, μία για όλα. Τα προβλήματα είναι πρακτικά, το κάθε ένα έχει τη δική του λύση, τα διλήμματα είναι φαστ-φουντ απαντήσεις σε παιδαριώδεις ερωτήσεις και όλοι έχουμε άδικο εδώ και δίκιο παρά πέρα.
Και ο μόνος λόγος που οι νέοι μας είναι το μέλλον είναι η νομοτέλεια της φύσης: ΘΑ ΠΕΘΑΝΟΥΜΕ ΠΙΟ ΝΩΡΙΣ!
Λουκάς
ΥΓ: Όχι ρε πούστη μου, νόμιζα ότι είχα ξεθυμάνει προχτές.
Θα απαντήσω επί της ουσίας αργότερα, προς το παρόν όμως δεν μπορώ να μην διαπιστώσω με μια κάπως πικρόχολη χαρά (πικρόχολη μεν, ειλικρινή δε) ότι ήδη καταγράφεται στο μπλογκ η πρώτη συλλογικότητα (συγνώμη για την ΣΥΡΙΖΟλέξη): Το δίδυμο Window Shopper - Λουκά. Πλάκα-πλάκα, ίσως να είναι και το μέγιστο που μπορούμε να ζητήσουμε. Ένας καλός φιλόλογος που είχα στο Λύκειο έλεγε: "Ο Ενικός αριθμός προσιδιάζει μόνο στους Θεούς και ο Πληθυντικός στα ζώα. Μόνο ο Δυικός αριθμός αρμόζει στους ανθρώπους". Μπράβο παιδιά!
ΑπάντησηΔιαγραφή