Μια απορία

Έχω μια απορία, η οποία προφανώς οφείλεται στην έλλειψη από μέρους μου κοινής λογικής.

Τώρα που αστυνομικός έπεσε θύμα δολοφονικής απόπειρας, γιατί δεν ξεχύθηκε στους δρόμους το "τυφλό ποτάμι της οργής", γιατί όσοι κόπτονται για τις "σφαίρες στην καρδιά της δημοκρατίας" δεν διαμαρτυρήθηκαν με ειρηνικές πορείες; Γιατί η αφαίρεση της ζωής ενός άνθρώπου αξίζει την οργή μας και δικαιολογεί πράξεις βίας ενώ η αφαίρεση (απόπειρα εδώ, ευτυχώς) της ζωής ενός άλλου όχι; Μήπως έχει να κάνει με το γεγονός ότι ο άλλος είναι αστυνομικός, άρα είναι "κακός"; Μήπως επειδη φοράει μπλε σημαίνει ότι παίζει με την άλλη ομάδα, άρα δεν μπορεί παρά να είναι "πουτάνας γιος/αστυνομικός"; Μήπως σκέπτονται όσοι ανησυχήσαν-προβληματίστηκαν με δυο μέτρα και δυο σταθμά; Πόσοι μπόγκερς μαύρισαν τις σελίδες τους (ουάου) επειδή ένας εργαζόμενος έπεσε θύμα τυφλής βίας; Γιατί όταν η πρόεδρος της ένωσης καθαριστριών δέχεται επίθεση με βιτριόλι ουρλιάζουν όλοι οι ανησυχούντες ότι δέχεται επίθεση το λαϊκό κίνημα ενώ όταν ένας εργαζόμενος στην αστυνομία τρώει σφαίρες κάνουν την πάπια; (θα μου πείτε ότι όλες οι πολιτικές δυνάμεις καταδίκασαν την επίθεση. Όπως ακριβώς ο Ομπάμα σήμερα "έσπασε τη σιωπή του για τα γεγονότα στη Γάζα" με τη φράση "με ανησυχεί βαθιά ο θάνατος αμάχων στη Γάζα". Ουάου).

Θέλω να πω μονάχα το εξής: ψωμοτύρι του κάθε εκ τους ασφαλούς ανησυχούντα (δηλαδή όλων ημών των εχόντων τουλάχιστον χρήματα να πληρώσουμε τη σύνδεσή μας στο διαδίκτυο τη στιγμή αυτή) είναι η αριστεροφροσύνη του ταβερνοκαφενείου, του ιλουστρέ λευκώματος για τον Τσε στο coffee table μας, του ταξιδιού στις Φαβέλες του Ρίο, των Φεστιβάλ του ΣΥΡΙΖΑ και, βεβαίως-βεβαίως, της πορείας.

By the way, σήμερα είναι τα Φώτα, rejoice.

Solidarité avec les émigrés Albanais

Για να μη θεωρηθεί ότι ο γράφων υπεκφεύγει και δε συμμετέχει στη συζήτηση γύρω από τα φλέγοντα ζητήματα της επικαιρότητας, παραπέμπουμε στο κάτωθι αγωνιστικό video.

DUDA - WANTED (Video Klip)

Απάντηση στον Window Shopper, Part II

Γράφεις:

1. Δε ζήτησα να σώσω τον κόσμο
2. Δε ζήτησα να σώσω τον κόσμο φτιάχνοντας blog.
3. Δε ζήτησα να σώσω τον κόσμο φτιάχνοντας blog και επαναλαμβάνοντας τα αυτονόητα.

Είναι πραγματικά πολύ ανώριμο να ζητά κανείς να σώσει τον κόσμο. Και δεν ξέρω ποιος το ζητά, σίγουρα πάντως όχι εγώ. Ο κόσμος δεν σώζεται από ένα άτομο. Επίσης δεν ξέρω αν είναι ζητούμενο η σωτηρία. Προσωπικά δεν μ’ ενδιαφέρει, είναι μεταφυσική έννοια. Απλώς τα πάντα ρει. Κι επειδή ακριβώς ο κόσμος βρίσκεται σε ένα αέναο γίγνεσθαι, προκύπτει το ερώτημα: Προς τα πού βαδίζουμε; Η απάντηση δεν καθορίζεται, ούτε επιβάλλεται από ένα άτομο, ούτε από κανέναν φορέα του τύπου «Μεγάλος Αδελφός», όπως θέλουν διάφοροι συνομωσιολόγοι να διαδίδουν. Διαμορφώνεται από όλους μας. Δυστυχώς όμως η ζωή είναι σκατά. Πάντα ήταν. Και ίσως πάντα θα είναι. Έτσι είμαστε εμείς οι άνθρωποι. Ποθούμε πολλά. Δεν ικανοποιούμαστε με τίποτα. Το ζήτημα όμως είναι: Τον ιστορικό μας ρόλο, που είναι μάλιστα συστατικός της ανθρώπινης ιδιότητάς μας – όπως τουλάχιστον την αντιλαμβάνομαι εγώ – θα τον εκπληρώσουμε, ή θα κάτσουμε σαν τα παραπονεμένα παιδιά στη γωνία, με τα χέρια σταυρωμένα στο στήθος και μια μόνιμα ξινισμένη έκφραση να κάνουμε κριτική απ’ έξω; Προσοχή, ο ρόλος μας δεν είναι η σωτηρία του κόσμου, ούτε καν η βελτίωση του κόσμου. Είναι η συμβολή στην κίνηση του κόσμου. Στην διαδικασία της Ιστορίας. Κι όταν λέω «ρόλος» χρησιμοποιώ μάλλον λάθος λέξη. Στην ουσία πρόκειται για πραγμάτωση της ίδιας μας της φύσης. Για εκπλήρωση της ανθρώπινης ιδιότητας. Κι έχω την εντύπωση ότι προς αυτή την κατεύθυνση το μπλογκ έχει ήδη πετύχει. Αλλιώς δεν θα έγραφες τέτοια σεντόνια, μίστερ window shopper. Όσο για τη φιλοφρόνηση ότι επαναλαμβάνω τα αυτονόητα, την ξεπερνάω. Έτσι είμαι γω. Ένας κονφορμιστής με τετριμμένη σκέψη. Όμως και το αυτονόητο καλό είναι να λέγεται πού και πού. Αυτονόητο είναι π.χ. ότι σε μια δημοκρατία πρέπει οι πολίτες να συμμετέχουν. Δεν βλέπω όμως να εφαρμόζεται. Ύστερα, αυτό που είναι για σένα αυτονόητο, δεν είναι για κάποιον άλλο. Τι να κάνουμε;

Μου λες ότι δεν κάνω τίποτα κλπ. Πράγματι, δεν κάνω τίποτα. Όσο τίποτα είναι και (άλλο) ένα blog, φελλός στο πέλαγος της εκ τους ασφαλούς αριστερίλας.

Άντε πάλι η στατική θεώρηση του σύμπαντος. Ακόμη δεν τον είδαμε, Γιάννη τον εβγάλαμε. Το μπλογκ τώρα το ξεκινήσαμε. Πού το ξέρεις ότι θα εκφράζει «εκ του ασφαλούς αριστερίλα»; Μέχρις στιγμής πάντως, τον τόνο τον δίνεις εσύ, με τα βιντεάκια σου. Τώρα, αν αυτή η συζήτηση, αυτή η διαδικτυακή επικοινωνία είναι ένα τίποτα, θα δείξει. Για μένα πάντως, η συζήτηση, η επικοινωνία, ο λόγος είναι πολύ σημαντικά. Καθόλου «τίποτα».

Λες να πιστεύω ότι οι αστυνομικοί είναι χρυσά παιδιά, όλοι τους; Λες να πιστεύω ότι καλά κάνει και υπάρχει η Αστυνομία ως έχει; Προφανώς δεν είμαι καθυστερημένος. Αλλά αν πιστεύεις ότι συμμετοχή είναι να λέμε το αυτονόητο από τις βολικές καρέκλες του blogοκαφενείου και μετά να νιώθουμε καλύτερα γιατί εμείς ΔΕΝ ΞΕΧΝΑΜΕ - ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΖΟΜΑΣΤΕ - ΣΥΖΗΤΟΥΜΕ - ΕΝΕΡΓΟΥΜΕ, τότε, a mon avis, κάνεις λάθος.

Το ξέρω ότι δεν είσαι καθυστερημένος. Προκύπτει κι απ’ αυτά που γράφεις. Διαπιστώνω όμως ότι έχεις μια τάση να τα θεωρείς όλα αυτονόητα και να τα αποσιωπείς. Κι όταν είναι να μιλήσεις για κάτι, από αντιδραστικότητα επιλέγεις να μας πεις για τον Κούγια και τον ματατζή που καίγεται. Επειδή έτσι σε βολεύει. Κι εμένα παρομοίως. Η εκ του μακρόθεν πικρόχολη σάτιρα. Αντίθετα, αυτό το σύνθημα «ΔΕΝ ΞΕΧΝΑΜΕ - ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΖΟΜΑΣΤΕ - ΣΥΖΗΤΟΥΜΕ – ΕΝΕΡΓΟΥΜΕ» φαντάζει όντως βγαλμένο από μάζωξη του ΣΥΡΙΖΑ. Αφελές. Άνευ φαντασίας. Το ομολογώ. Πες μου όμως εσύ πού είναι επί της ουσίας λάθος. Βρες ένα καλύτερο.

Δεν ξέρω ποια είναι η λύση, πάντως σίγουρα δεν είναι αυτή. Εσύ ξέρεις; Τι προτείνεις; Έχεις πρακτικούς τρόπους να σώσεις τον πλανήτη;

Δεν ξέρω λύσεις. Πιστεύω ότι θα προκύψουν με τη συζήτηση. Πιστεύω πάρα πολύ στη συζήτηση. Είναι χαρακτηριστικό του DNA μου, αλλά με επηρέασαν πολύ και αυτά που κάναμε περί Αρχαίας Αθήνας στο Γυμνάσιο. Πιστεύω ότι ξεμάθαμε να συζητάμε. Πλέον υπάρχει μόνο διάλογος κωφών. Ή μάλλον παράλληλοι μονόλογοι. Στην ουσία και σ’ αυτό το μπλογκ μέχρι στιγμής αυτό κάνουμε. Εσύ το τροπάρι σου κι εγώ το δικό μου. Αυτό όμως μπορεί ν’ αλλάξει. Αλλά θέλει δουλειά. Προσπάθεια. Προσωπικά όμως ομολογώ ότι μου είναι ευχάριστη. Κάποιοι άλλοι είναι λιγότερο διαλογικοί τύποι και προτιμούν π.χ. να βλέπουν τηλεόραση. Δικαίωμά τους. Η λέξη “idiot” πάντως, ετυμολογείται από το «ιδιώτης». Δεν πιστεύω ότι μπορεί να υπάρξει πραγμάτωση της ανθρώπινης ουσίας στην ιδιώτευση.

Επίσης επαναλαμβάνω ότι δεν μ’ ενδιαφέρει να σώσω τον πλανήτη. Απλά πιστεύω ότι είναι μέρος της ανθρώπινης ιδιότητας να συζητά, να προβληματίζεται για τα κοινά, να ενεργεί.

Επειδή, λοιπόν, είμαι σίγουρος ότι θέλεις πρακτικές λύσεις, σε παραπέμπω στις "προτάσεις" του ΣΥΡΙΖΑ, που ΔΕΝ ΞΕΧΝΑ-ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΖΕΤΑΙ-ΣΥΖΗΤΑ-ΕΝΕΡΓΕΙ και προτείνει διεξόδους. Αντιγράφω:

…………………

Λοιπόν, πέρα από το γελοίο λαϊκισμό και την ανεδαφικότητα των όσων το κόμμα που "συμμετέχει" μας "προτείνει", παρατηρείς ότι πρόκειται για ευχολόγιο.

Αν θέλεις ευχολόγιο, είναι το μόνο εύκολο. Να κατηγορήσουμε την έλλειψη παιδείας, τους συνήθεις υπόπτους (εκκλησία, μίντια, αστυνομία, κόμματα), να νιώσουμε, βρε αδερφέ, καλύτερα. Και να πάμε το άλλο πρωί στη δουλειά μας με τη συνείδησή μας ήσυχη.

Πράγματι, οι προτάσεις του ΣΥΡΙΖΑ είναι έτσι όπως τα λες. Τις απορρίπτουμε. Ας προσπαθήσουμε να διαμορφώσουμε τις δικές μας. Πριν όμως φτάσουμε σ’ αυτό το σημείο, υπάρχει αρκετή προεργασία. Να σταματήσουμε κατ’ αρχήν να κατηγορούμε τους άλλους. Ούτε ευχολόγια θέλουμε. Συμφωνώ. Ζητάς σιωπή. Σωπάσαμε ήδη για πολύ. Αυτά τα επεισόδια, δεν ξέρω αν ήταν εξέγερση (δεν ξέρω από πού έβγαλες το συμπέρασμα ότι ισχυρίζομαι κάτι τέτοιο και το λες και το ξαναλες), ξέρω όμως ότι αποτέλεσαν την αφορμή για να μιλήσουμε. Και το θεωρώ πάρα πολύ σημαντικό.

Το ξαναλέω: αφασικά σκατόπαιδα που θέλουν να χάσουν μάθημα, πωρωμένοι φοιτητές με τα λεφτά του μπαμπά, ταμπουρωμένοι πίσω από μία από τις μεγαλύτερες ανωμαλίες της μεταπολίτευσης, το άσυλο, μερικοί αριστεροί "της παλιάς γενιάς", φτωχομετανάστες και πρεζόνια που πλιατσικολογούν, χρυσαυγίτες και κουκουλομαλάκες ΔΕΝ μας δίνουν, άμα τα βάλεις στο μίξερ, κοινωνική εξέγερση, δεν θα κάνουν το όνειρο του κάθε βολεμένου για επανάσταση (που θα την κάνει κάποιος άλλος φυσικά) πραγματικότητα. Όχι, πάει και τελείωσε.

Συμφωνούμε. Απλά τα «αφασικά σκατόπαιδα» είναι η επόμενη γενιά, και καλά θα κάνουμε να την προσέξουμε λίγο. Δεν ωφελούν οι αφορισμοί.

Όσοι ανησυχούν, ανησυχούν, σε ένα μήνα η Ελλάδα θα ασχολείται πάλι με βλακείες. Στο μεταξύ, κάποιοι μπορεί να ανησυχήσουν και λίγο παραπάνω. Κέρδος; Ναι. Με τι κόστος; Ξεφτίλα διεθνής, τρομοκρατία, ζημιές, πολιτικές ανωμαλίες (έτσι και πέσει η κυβέρνηση, όσο για τον πούτσο και να είναι, α) θα πιστοποιήσουμε ότι είμαστε μπανανία των πρόωρων εκλογών και β) θα έρθει ο Giorgos@pasok.gr).

Δεν ξέρω με τι θα ασχολείται σε ένα μήνα η Ελλάδα. Δεν μ’ αρέσουν καθόλου οι προφητείες. Εμείς πάντως καλά θα κάνουμε να ασχολούμαστε λίγο περισσότερα με τα «κοινά», έννοια φθαρμένη και απωθητική, στην οποία θα πρέπει εμείς να δώσουμε νέο νόημα και περιεχόμενο.

Όσο για το κόστος των επεισοδίων, προσωπική μου γνώμη είναι ότι το μπαλάντζο είναι θετικό. Κι αν ακόμη δεν είναι, δεν με στενοχωρεί ιδιαίτερα. Τι είχαμε, τι χάσαμε. Καταλύθηκαν πάρα πολύ γόνιμες συζητήσεις. Ακόμα κι ο σιχαμερός Πρετεντέρης έγραψε ένα πολύ εύστοχο σχόλιο στο Βήμα της Κυριακής (δες εδώ). Πολύς κόσμος συνειδητοποιεί ότι δεν πάει άλλο. Το τραγούδι του Τζιμάκου «Μικροαστοί θα σας φάνε τα παιδιά σας» ξανάγινε επίκαιρο. Υπάρχει πολύς προβληματισμός. Δες και τα links που έβαλα δίπλα. Πρότεινε κι εσύ τα δικά σου. Το άρθρο που πρότεινε ο Λουκάς πάρα πολύ ενδιαφέρον, αλλά η condescending αγγλικότητα δεν κρύβεται. Ποσώς με ενδιαφέρει αν γίναμε ρεζίλι στο μυαλό αυτού του ξερόλα Άγγλου. Εγώ αυτό που ένιωσα πάντως είναι ότι για πρώτη φορά ένα γεγονός εσωτερικής επικαιρότητας της Ελλάδας συζητήθηκε τόσο πολύ στο εξωτερικό ως κάτι που αφορά και αυτούς. Πάρα πολύ σημαντικό. Και πρέπει επιτέλους σ’ αυτή την Ψωροκώσταινα να τοποθετήσουμε την ευρωπαϊκή προοπτική πολύ πιο κεντρικά. Υπάρχει τεράστιο δημοκρατικό έλλειμμα στην Ενωμένη Ευρώπη αυτή τη στιγμή, αλλά εμείς οι Έλληνες ντρεπόμαστε να το πούμε, γιατί είμαστε ευρωλιγούρηδες. Κακώς!

Window Shopper, η Ελλάδα από το 1974 και μετά έχει αξιοσημείωτη πολιτική σταθερότητα. Μεγαλύτερη από τον ευρωπαϊκό μέσο όρο, νομίζω. Δεν πρόκειται να γίνουμε μπανανία των πρόωρων εκλογών αν πέσει η κυβέρνηση. Και εν πάση περιπτώσει, τόσο πολύ σ’ ενδιαφέρει τι θα σκεφτεί ο μέσος ευρωπαίος μαλάκας; Για όνομα του Θεού! Εγώ πάντως προτιμώ να μην αλλάξει άμεσα η κυβέρνηση για άλλο λόγο: Γιατί αν αλλάξει, θα εκτονωθεί όλη η δυσαρέσκεια, και θα βάλουμε πάλι τα κεφάλια μέσα.

Και άντε να πεις ότι κάποιο κέρδος θα μείνει. Θα μείνει κέρδος ελάχιστο. Τότε, όλη αυτή την επαναστατική ρητορία τι θα την κάνετε; Πού θα την βάλετε; Πώς θα πάτε στις δουλειές σας; Δε θα νιώθετε μαλάκες, δε θα νιώθετε προδομένοι από την ιστορία κλπ;

Ησυχάστε και σκεφτείτε. Πειράζει;

Το δεύτερο πληθυντικό πού απευθύνεται; Ελπίζω όχι σε μένα. Η ησυχία πάντως, ναι, πειράζει. Αυτό μπορώ να στο απαντήσω και εγώ.

Mια προφητεία / Οι δρόμοι της φωτιάς

Τι ήξεραν οι παραγωγοί του Batman;


Κι ένα ακόμα επίκαιρο βίντεο...

Απάντηση στον Window Shopper

Γράφει o Window Shopper:

«Προσωπικά δε συμφωνώ με όλο αυτό που γίνεται. Δε συμφωνώ καθόλου. ...

Ντεν καταλαβαίνει. Προσωπικά όλα αυτά περί "εξέγερσης των κολασμένων" τα ακούω μάλλον βερεσέ, παιδιά. Κολασμένοι δεν είναι τα ηλίθια δεκαπεντάχρονα. Ούτε οι μαλάκες με τις κουκούλες.»

Δεν συμφωνείς μ’ αυτά που γίνονται (που έγιναν, μάλλον, γιατί τώρα… τα κεφάλια μέσα. It’s Christmas time! Ω, τι χαρά!). Πολύ ωραία.

Το ερώτημα είναι: Τι κάνεις; Πώς εκφράζεις τη διαφωνία σου; Πού τέλος πάντων απευθύνεσαι; Η απάντηση πιθανότατα είναι: Πουθενά!

Και δεν είσαι ο μόνος. Οι περισσότεροι από μας έτσι νιώθουμε. Όλο αυτό το πεδίο που λέγεται πολιτική, όλο το πεδίο των κοινωνικών προβλημάτων, η ίδια μας η ζωή, διαμορφώνεται, συζητιέται (όπως συζητιέται) και επιλύεται (όπως επιλύεται) ερήμην ημών. Χωρίς εμάς, αλλά για μας! Δεν είναι παράλογο; Είναι. Και τι κάνουμε γι’ αυτό; Τίποτα! Απλά καθόμαστε σε μια γωνιά σαν τους δυο γέρους του Μάπετ Σόου και κρίνουμε τους πάντες. Χύνουμε χολή. Χολή, ακριβώς γιατί μας έχουν στην απ’ έξω. Αυτός είναι πράγματι ένας λόγος για να είμαστε οργισμένοι. Όλοι, όχι μόνο οι νέοι, όχι μόνο οι φτωχοί. Όλοι. Απλά οι νέοι το εκφράζουν με τον τρόπο που το εκφράζουν ίσως λόγω ηλικίας. Ίσως λόγω αφέλειας. Ίσως για πλάκα. Ίσως γιατί τους ράντισαν με… εξεγερτικό αέριο τα… αεροπλάνα (ακούστηκε κι αυτό…). Ποιος ξέρει. Αυτό που ξέρω εγώ είναι πως τους προτιμώ να διαμαρτύρονται, παρά να κλείνονται στον κόσμο τους. Και ποιος κόσμος προσφέρεται για να κλειστεί κανείς; Πιθανόν ο ίδιος στον οποίο βρίσκεται αυτός που αποκάλεσε τα πρόσφατα επεισόδια «εξέγερση των κολασμένων». Δεν ξέρω ποιος ήταν, δεν ασχολούμαι, αλλά σίγουρα είναι πολύ μαλάκας. Το ζήτημα όμως είναι: Ποιος τον χέζει; Ποιος ασχολείται μαζί του; Μάλλον όποιος νιώθει τόσο παραιτημένος, ώστε να βρίσκεται στον ίδιο κόσμο μαζί του...

Εγώ δεν αναγνωρίζω σε κανέναν το δικαίωμα να ορίζει για λογαριασμό μου την πρόσληψη των γεγονότων. Χρειάζεται διαπαιδαγώγηση, χρειάζεται καλλιέργεια, χρειάζεται γνώση, χρειάζεται κρίση, χρειάζεται συζήτηση (ίσως αυτό πρώτα και κύρια). Για να μπορέσουμε να (ξανα;)κατακτήσουμε όχι τον κόσμο, αλλά την πρόσληψη του κόσμου. Όσοι το βρίσκουν βαρετό, μάταιο, ή υπερβολικά δύσκολο μπορούν να αράξουν στον καναπέ και να δουν τηλεόραση. Προσφέρονται υπέροχα προγράμματα…

«Πιστεύω στην αστική δημοκρατία και τις βελτιώσεις που πρέπει να γίνουν στα πλαίσιά της. Μπορεί να είμαι βολεμένος και ήδη νεκρός στα 28 μου. Πιθανόν. Όπως και να χει, μια κοινωνική εξέγερση χρειάζεται μια κοινωνία, κι εδώ απλούστατα η κοινωνία είναι θεατής, δεν συμμετέχει. Γιατί δεν το βλέπει κανείς; Τα αφασικά 15χρονα, οι καυλωμένοι κάργα αριστεροί φοιτητές, οι φτωχομετανάστες του πλιάτσικου και οι πωρωμένοι ιδεολόγοι πάσης ηλικίας ΔΕΝ είναι η κοινωνία, είναι ένα μικρό κομμάτι της, πάνω κάτω αυτό που με κάθε ευκαιρία κάνει τα ίδια. Ουφ.»

Κρίσεις διαπιστωτικού τύπου κλείνουν το πεδίο της συζήτησης πριν καλά-καλά ανοίξει. Ας εστιάσουμε στο ρήμα «είναι». Τι σημαίνει «είναι»; «Η κοινωνία είναι θεατής». «Τα επεισόδια δεν είναι εξέγερση». Το ρήμα αυτό παραπέμπει σε μια βαθύτερη, συχνά κρυμμένη ουσία. Δεν νομίζω πως υπάρχει. Δεν υπάρχει τίποτα πίσω απ' τις λέξεις (εκτός βεβαίως από τον Αλέξη...) Οι λέξεις είναι εργαλεία. Το "είναι" παραπέμπει σε κάτι στατικό, διαχρονικό. Κάτι σαν την Αίγυπτο των Φαραώ. Ή τους παγετώνες. Όμως τα πάντα ρει. Η κοινωνία (άλλος αμφιλεγόμενος όρος κι αυτός…) που τώρα είναι κάτι, μπορεί από στιγμή σε στιγμή να γίνει κάτι άλλο. Πιστεύω περισσότερο στο γίγνεσθαι, παρά στο είναι. Κρυβόμαστε πίσω από κάποιες κρυπτομεταφυσικές διαπιστώσεις, προκειμένου να αποφύγουμε τη δική μας ευθύνη. Η κοινωνία πηγαίνει εκεί που την πηγαίνουμε όλοι μας.

«A, επίσης, παιδιά, να προτείνω να αλλάξει ο τίτλος του blog από "Μερες οργής" σε "Μέρες στοργής". Πέρα από το ότι η λέξη "οργή" είναι πολυφορεμένη από τα κανάλια, αυτό που χρειάζεται η περίσταση είναι να κοιτάξει κανείς με ηρεμία το δίκιο των διαδηλούντων, αλλά και το δίκαιο της άλλης πλευράς.»

Εδώ φαντάζεσαι ένα είδος ζώου το οποίο δεν έχει ορμές, δεν έχει συναισθήματα, παρά μοιάζει λίγο με κείνους τους εξωγήινους με τα τεράστια κεφάλια και το μυαλό-ηλεκτρονικό υπολογιστή. Σαφέστατα χρειάζεται να δούμε με ηρεμία το δίκιο αμφότερων των μερών (όπως και πολλών άλλων μερών), η ζωή όμως έχει και κάποια δυναμική. Τι να κάνουμε; Έρχεται μια ορισμένη στιγμή που το ποτήρι ξεχειλίζει. Τότε δυστυχώς η «ηρεμία» χάνεται. Είναι κι αυτό μέσα στο παιχνίδι του ιστορικού γίγνεσθαι. Και είναι άκαιρο, ανιστόρητο, να ζητήσεις τότε στοργή. Αυτή θα έρθει πολύ πολύ αργότερα...

«Είναι πολύ εύκολο, Ρομαντικό, να είναι κανείς με τους "οργισμένους". Πολύ εύκολα δικαιολογεί το γεγονός ότι ένας αστυνομικός φλεγόταν προχτές και κάποιοι σχολίαζαν "καλά να πάθει", εύκολα δικαιολογεί το γεγονός ότι τύποι υποθέτω με κουκούλες μπήκαν στο γραφείο του Κούγια και τα έκαναν γυαλιά-καρφιά.»

Πόνεσε η ψυχή σου με τον φλεγόμενο αστυνομικό; Αν θέλεις, μπορώ να σου στείλω στοιχεία από πολίτες που δεν καήκαν απλώς, αλλά πεθάναν στα χέρια της Αστυνομίας. Και δεν είναι ένας και δύο. Είναι πολλοί. Δεν σε είδα τότε να λυπάσαι. Φυσικά η βίαια εκδίκηση δεν είναι λύση. Είναι όμως αφορμή για να κάτσουμε και να συζητήσουμε τι Αστυνομία θέλουμε. Και ποιος τέλος πάντων διοικεί αυτόν τον τόπο, αυτούς τους δρόμους, αυτή την κοινωνία. Και με ποιο στόχο. Γέμισε ο τόπος ασφαλίτες αυτές τις μέρες. Δες εδώ. Οι μισοί σπάζαν βιτρίνες κι άλλοι μισοί συλλαμβάνανε. ¨Η μάλλον έκαναν "προσαγωγές". Πολύ βολικότερος όρος. Συνεπάγεται απλώς ένα καλό χέρι ξύλο και μετά στη μάνα σου.

Και κάτι άλλο: Ο Κούγιας είναι τέρμα μαλάκας, αλλά κάνει τη δουλειά του ως επαγγελματίας και μπορεί να επικαλείται ό,τι θέλει. Δικαίωμα και του δολοφόνου (ακόμα δεν αποδείχτηκε, παρεμπιπτόντως, αλλά όλοι έχουμε ήδη βγάλει την απόφασή μας, ε;), να μη μετανιώνει και να λέει ό,τι γουστάρει. Η κοινή γνώμη δεν πρέπει να ασκήσει τη βία της στη δικαστική απόφαση. Και ο Κούγιας, το ξαναλέω, κάνει τη δουλειά του, όσο λαμόγιο κι αν είναι. Το να μπαίνουν στο γραφείο του θερμοκέφαλοι ηλίθιοι και να τα σπάνε είναι καταδικαστέο.»

Τον Κούγια μας τον σέρβιραν τα κανάλια για αποπροσανατολισμό. Αλίμονο αν πιαστούμε στο δόλωμα. Δεν νομίζω ότι αξίζει την παραμικρή προσοχή. Ζητάς δικαιοσύνη. Και πολύ σωστά. Λειτουργεί όμως σωστά η Δικαιοσύνη στην Ελλάδα; Μπορούμε να την εμπιστευόμαστε; Όχι και πάλι όχι. Όταν λοιπόν οι θεσμοί δεν λειτουργούν σωστά, τότε ακριβώς επιστρέφουμε σε καταστάσεις ζούγκλας και λαϊκών δικαστηρίων. Γιατί φτάσαμε ως εδώ; Γιατί μέχρι τώρα επιλέξαμε να μην ασχολούμαστε με όλα αυτά. Με το πώς λειτουργεί η Αστυνομία μας. Με το πώς λειτουργεί η Δικαιοσύνη μας. Με το πώς λειτουργεί η κοινωνία μας. Κι εγώ με την Αστική Δημοκρατία είμαι, μέχρι τουλάχιστον να βρεθεί κάτι απτό και καλύτερο. Όμως για να λειτουργήσει σωστά το πολίτευμα αυτό, χρειάζεται η συμμετοχή όλων μας. Την έχει; Όχι. Μια χούφτα λαμόγια και άλλοι τόσοι μαφιόζοι έχουν καταλάβει τη δημόσια σφαίρα με την ανοχή μας και μας έχουν εξωθήσει όλους εμάς στο περιθώριο και στον εαυτούλη μας, λες και μπορεί αυτός ο κακομοίρης ο εαυτούλης να καταφέρει τίποτα από μόνος του και ερήμην της κοινωνίας. Αν χρειαζόταν όλα αυτά τα επεισόδια (και σιγά τα επεισόδια – δεν έγινε και τίποτα φοβερό, ηρεμήστε, σπάσαν εκατό βιτρίνες, σιγά τα’ αβγά) για να ταρακουνηθούμε, τότε καλώς έγιναν.

Οι μέρες της φωτιάς - ένα επίκαιρο βίντεο

"Οι μέρες της φωτιάς" - Στέφανος Κορκολής

Μέρες στοργής

A, επίσης, παιδιά, να προτείνω να αλλάξει ο τίτλος του blog από "Μερες οργής" σε "Μέρες στοργής". Πέρα από το ότι η λέξη "οργή" είναι πολυφορεμένη από τα κανάλια, αυτό που χρειάζεται η περίσταση είναι να κοιτάξει κανείς με ηρεμία το δίκιο των διαδηλούντων, αλλά και το δίκαιο της άλλης πλευράς.

Είναι πολύ εύκολο, Ρομαντικό, να είναι κανείς με τους "οργισμένους". Πολύ έυκολα δικαιολογεί το γεγονός ότι ένας αστυνομικός φλεγόταν προχτές και κάποιοι σχολίαζαν "καλά να πάθει", εύκολα δικαιολογεί το γεγονός ότι τύποι υποθέτω με κουκούλες μπήκαν στο γραφείο του Κούγια και τα έκαναν γυαλιά-καρφιά.

Και κάτι άλλο: Ο Κούγιας είναι τέρμα μαλάκας, αλλά κάνει τη δουλειά του ως επαγγελματίας και μπορεί να επικαλείται ό,τι θέλει. Δικαίωμα και του δολοφόνου (ακόμα δεν αποδείχτηκε, παρεμπιπτόντως, αλλά όλοι έχουμε ήδη βγάλει την απόφασή μας, ε;), να μη μετανιώνει και να λέει ό,τι γουστάρει. Η κοινή γνώμη δεν πρέπει να ασκήσει τη βία της στη δικαστική απόφαση. Και ο Κούγιας, το ξαναλέω, κάνει τη δουλειά του, όσο λαμόγιο κι αν είναι. Το να μπαίνουν στο γραφείο του θερμοκέφαλοι ηλίθιοι και να τα σπάνε είναι καταδικαστέο.

Αυτά από το ψευδοκράτος των Αθηνών,

Γιάννης

Κοινωνική εξέγερση; Ησυχάστε

Γεια σας κι από μένα.

Προσωπικά δε συμφωνώ με όλο αυτό που γίνεται. Δε συμφωνώ καθόλου. Μερικοί μαλάκες σπάνε, καίνε, κάνουν πλιάτισκο. Μερικοί άλλοι με στολή και γκλομπ σκοτώνουν και δέρνουν. Κάποιοι άλλοι 45αρηδες αριστεροί της "παλιάς γενιάς" νιώθουν δικαιωμένοι. Ορισμένοι άλλοι κάνουν επανάσταση από το πληκτρολόγιο. Κάτι άλλοι εξαργυρώνουν ρητορική παραβατικότητας. Κάτι άλλοι ανέχονται ή υποθάλπουν τη βία.

Ντεν καταλαβαίνει. Προσωπικά όλα αυτά περί "εξέγερσης των κολασμένων" τα ακούω μάλλον βερεσέ, παιδιά. Κολασμένοι δεν είναι τα ηλίθια δεκαπεντάχρονα. Ούτε οι μαλάκες με τις κουκούλες. Εγώ γιαγιές και παππούδες δεν είδα, πάντως. Οφείλω να το πω.

Θα επανέλθω και αργότερα, αυτά σε πρώτη φάση.

Γιάννης

Πρώτες σκέψεις και συναισθήματα

Τι φταίει αλήθεια για όλ' αυτά;

• Μήπως ο άδικος χαμός του Αλέξη;
• Μήπως η αστυνομική βία κι η αστυνομοκρατία;
• Μήπως η ανάλγητη διακυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας;
  
• Μήπως η φτώχεια, η ανεργία, η έξαρση των κοινωνικών ανισοτήτων;
• Μήπως τα σκάνδαλα στη διαχείριση της δημόσιας περιουσίας;
  

Σίγουρα φταίνε κι αυτά. Όμως πιστεύω ότι πρόκειται για κάτι πολύ γενικότερο και πολύ βαθύτερο. Κάτι που ίσως προκαλεί όλα τα προαναφερθέντα.

Απ' αυτές τις ταραχές μπορούμε να ωφεληθούμε μόνο αν τις αντιληφθούμε να ξεπηδούν από κάθε πτυχή της ζωής μας.

Αυτή η δυσαρέσκεια είναι βαθιά και γενικευμένη.

Αυτή η οργή εκφράζει αδιέξοδα που δεν μπόρεσαν να επιλυθούν πουθενά.
Εκφράζει μια ευρεία κρίση όλων των θεσμών της κοινωνίας μας.

Οι νέοι, τα παιδιά που ξεχύθηκαν στους δρόμους είναι η άγρυπνη συνείδησή μας.

Μας αποδοκιμάζουν για τα άθλια σχολικά κτίρια στα οποία τα στοιβάζουμε.

Μας αποδοκιμάζουν για την απαρχαιωμένη σχολική ύλη, τα μίζερα βιβλία, τους ανεκπαίδευτους κι ανόρεχτους καθηγητές, την όλη καταπίεση του εκπαιδευτικού συστήματος.

Μας αποδοκιμάζουν γιατί μας βλέπουν να πιανόμαστε στα χέρια για μια θέση πάρκινγκ, να σπρωχνόμαστε στα αστικά λεωφορεία, να κλέβουμε τη θέση του μπροστινού μας στην ουρά, να κοροϊδεύουμε τους πελάτες στα μαγαζιά μας, να κοροϊδεύουμε την εφορία, το κράτος, τον γείτονα, τον ίδιο μας τον εαυτό.

Και μετά να την αράζουμε στην τιβί...

Μα, καλά, είμαστε εμείς υπεύθυνοι για όλ' αυτά;;

Είμαστε εμείς υπεύθυνοι επειδή η κυβέρνηση, η Πολιτεία, οι αρμόδιοι, τέλος πάντων, δεν φτιάχνει σωστά σχολεία, σωστά νοσοκομεία, σωστές μαζικές συγκοινωνίες, πάρκινγκ, πάρκα, τηλεοπτικούς σταθμούς χωρίς σκουπίδια;;

Είμαι εγώ υπεύθυνος που αναγκάζομαι να κοροϊδέψω τον κόσμο;

Ιδού η απορία...

Κι επειδή η απάντηση πιθανώς να αποδειχτεί δυσάρεστη, αυτά τα επεισόδια πρέπει γρήγορα να ξεχαστούν.

Οι έμποροι να αποζημιωθούν,
οι βιτρίνες να φτιαχτούν και να ξαναγεμίσουν με τα χαζοχαρούμενα χριστουγεννιάτικα καταναλωτικά προϊόντα,
ο αστυνομικός που πυροβόλησε τον Αλέξη να σταυρωθεί άρον-άρον.

Και όλα μέλι-γάλα.

Γράφει ο Δημήτρης ότι οι διαδηλωτές δεν έδειχναν καθόλου τρομοκρατημένοι.
Το ομολογώ: Σαν καθώς πρέπει αστός που είμαι, φοβήθηκα.
Ανησύχησα για την ήρεμη συνέχιση της προβλέψιμης ζωούλας μου και ευχήθηκα αυτά τα επεισόδια να σταματήσουν, ώστε η πόλη να ξαναβρεί τους κανονικούς της μειλίχιους ρυθμούς...

Τώρα, εκ των υστέρων, το μετανιώνω.
Λυπάμαι που όλα τελειώσαν τόσο γρήγορα.
Λυπάμαι που ο θυμός και η οργή εξαντλήθηκαν τόσο γρήγορα.
Τις νύχτες, στον ύπνο μου, ετοιμάζω λίστες.
Με καταστήματα και ονόματα υποψήφιους στόχους προς λιθοβολισμό...