«Προσωπικά δε συμφωνώ με όλο αυτό που γίνεται. Δε συμφωνώ καθόλου. ...
Ντεν καταλαβαίνει. Προσωπικά όλα αυτά περί "εξέγερσης των κολασμένων" τα ακούω μάλλον βερεσέ, παιδιά. Κολασμένοι δεν είναι τα ηλίθια δεκαπεντάχρονα. Ούτε οι μαλάκες με τις κουκούλες.»
Δεν συμφωνείς μ’ αυτά που γίνονται (που έγιναν, μάλλον, γιατί τώρα… τα κεφάλια μέσα. It’s Christmas time! Ω, τι χαρά!). Πολύ ωραία.
Το ερώτημα είναι: Τι κάνεις; Πώς εκφράζεις τη διαφωνία σου; Πού τέλος πάντων απευθύνεσαι; Η απάντηση πιθανότατα είναι: Πουθενά!
Και δεν είσαι ο μόνος. Οι περισσότεροι από μας έτσι νιώθουμε. Όλο αυτό το πεδίο που λέγεται πολιτική, όλο το πεδίο των κοινωνικών προβλημάτων, η ίδια μας η ζωή, διαμορφώνεται, συζητιέται (όπως συζητιέται) και επιλύεται (όπως επιλύεται) ερήμην ημών. Χωρίς εμάς, αλλά για μας! Δεν είναι παράλογο; Είναι. Και τι κάνουμε γι’ αυτό; Τίποτα! Απλά καθόμαστε σε μια γωνιά σαν τους δυο γέρους του Μάπετ Σόου και κρίνουμε τους πάντες. Χύνουμε χολή. Χολή, ακριβώς γιατί μας έχουν στην απ’ έξω. Αυτός είναι πράγματι ένας λόγος για να είμαστε οργισμένοι. Όλοι, όχι μόνο οι νέοι, όχι μόνο οι φτωχοί. Όλοι. Απλά οι νέοι το εκφράζουν με τον τρόπο που το εκφράζουν ίσως λόγω ηλικίας. Ίσως λόγω αφέλειας. Ίσως για πλάκα. Ίσως γιατί τους ράντισαν με… εξεγερτικό αέριο τα… αεροπλάνα (ακούστηκε κι αυτό…). Ποιος ξέρει. Αυτό που ξέρω εγώ είναι πως τους προτιμώ να διαμαρτύρονται, παρά να κλείνονται στον κόσμο τους. Και ποιος κόσμος προσφέρεται για να κλειστεί κανείς; Πιθανόν ο ίδιος στον οποίο βρίσκεται αυτός που αποκάλεσε τα πρόσφατα επεισόδια «εξέγερση των κολασμένων». Δεν ξέρω ποιος ήταν, δεν ασχολούμαι, αλλά σίγουρα είναι πολύ μαλάκας. Το ζήτημα όμως είναι: Ποιος τον χέζει; Ποιος ασχολείται μαζί του; Μάλλον όποιος νιώθει τόσο παραιτημένος, ώστε να βρίσκεται στον ίδιο κόσμο μαζί του...
Εγώ δεν αναγνωρίζω σε κανέναν το δικαίωμα να ορίζει για λογαριασμό μου την πρόσληψη των γεγονότων. Χρειάζεται διαπαιδαγώγηση, χρειάζεται καλλιέργεια, χρειάζεται γνώση, χρειάζεται κρίση, χρειάζεται συζήτηση (ίσως αυτό πρώτα και κύρια). Για να μπορέσουμε να (ξανα;)κατακτήσουμε όχι τον κόσμο, αλλά την πρόσληψη του κόσμου. Όσοι το βρίσκουν βαρετό, μάταιο, ή υπερβολικά δύσκολο μπορούν να αράξουν στον καναπέ και να δουν τηλεόραση. Προσφέρονται υπέροχα προγράμματα…
«Πιστεύω στην αστική δημοκρατία και τις βελτιώσεις που πρέπει να γίνουν στα πλαίσιά της. Μπορεί να είμαι βολεμένος και ήδη νεκρός στα 28 μου. Πιθανόν. Όπως και να χει, μια κοινωνική εξέγερση χρειάζεται μια κοινωνία, κι εδώ απλούστατα η κοινωνία είναι θεατής, δεν συμμετέχει. Γιατί δεν το βλέπει κανείς; Τα αφασικά 15χρονα, οι καυλωμένοι κάργα αριστεροί φοιτητές, οι φτωχομετανάστες του πλιάτσικου και οι πωρωμένοι ιδεολόγοι πάσης ηλικίας ΔΕΝ είναι η κοινωνία, είναι ένα μικρό κομμάτι της, πάνω κάτω αυτό που με κάθε ευκαιρία κάνει τα ίδια. Ουφ.»
Κρίσεις διαπιστωτικού τύπου κλείνουν το πεδίο της συζήτησης πριν καλά-καλά ανοίξει. Ας εστιάσουμε στο ρήμα «είναι». Τι σημαίνει «είναι»; «Η κοινωνία είναι θεατής». «Τα επεισόδια δεν είναι εξέγερση». Το ρήμα αυτό παραπέμπει σε μια βαθύτερη, συχνά κρυμμένη ουσία. Δεν νομίζω πως υπάρχει. Δεν υπάρχει τίποτα πίσω απ' τις λέξεις (εκτός βεβαίως από τον Αλέξη...) Οι λέξεις είναι εργαλεία. Το "είναι" παραπέμπει σε κάτι στατικό, διαχρονικό. Κάτι σαν την Αίγυπτο των Φαραώ. Ή τους παγετώνες. Όμως τα πάντα ρει. Η κοινωνία (άλλος αμφιλεγόμενος όρος κι αυτός…) που τώρα είναι κάτι, μπορεί από στιγμή σε στιγμή να γίνει κάτι άλλο. Πιστεύω περισσότερο στο γίγνεσθαι, παρά στο είναι. Κρυβόμαστε πίσω από κάποιες κρυπτομεταφυσικές διαπιστώσεις, προκειμένου να αποφύγουμε τη δική μας ευθύνη. Η κοινωνία πηγαίνει εκεί που την πηγαίνουμε όλοι μας.
«A, επίσης, παιδιά, να προτείνω να αλλάξει ο τίτλος του blog από "Μερες οργής" σε "Μέρες στοργής". Πέρα από το ότι η λέξη "οργή" είναι πολυφορεμένη από τα κανάλια, αυτό που χρειάζεται η περίσταση είναι να κοιτάξει κανείς με ηρεμία το δίκιο των διαδηλούντων, αλλά και το δίκαιο της άλλης πλευράς.»
Εδώ φαντάζεσαι ένα είδος ζώου το οποίο δεν έχει ορμές, δεν έχει συναισθήματα, παρά μοιάζει λίγο με κείνους τους εξωγήινους με τα τεράστια κεφάλια και το μυαλό-ηλεκτρονικό υπολογιστή. Σαφέστατα χρειάζεται να δούμε με ηρεμία το δίκιο αμφότερων των μερών (όπως και πολλών άλλων μερών), η ζωή όμως έχει και κάποια δυναμική. Τι να κάνουμε; Έρχεται μια ορισμένη στιγμή που το ποτήρι ξεχειλίζει. Τότε δυστυχώς η «ηρεμία» χάνεται. Είναι κι αυτό μέσα στο παιχνίδι του ιστορικού γίγνεσθαι. Και είναι άκαιρο, ανιστόρητο, να ζητήσεις τότε στοργή. Αυτή θα έρθει πολύ πολύ αργότερα...
«Είναι πολύ εύκολο, Ρομαντικό, να είναι κανείς με τους "οργισμένους". Πολύ εύκολα δικαιολογεί το γεγονός ότι ένας αστυνομικός φλεγόταν προχτές και κάποιοι σχολίαζαν "καλά να πάθει", εύκολα δικαιολογεί το γεγονός ότι τύποι υποθέτω με κουκούλες μπήκαν στο γραφείο του Κούγια και τα έκαναν γυαλιά-καρφιά.»
Πόνεσε η ψυχή σου με τον φλεγόμενο αστυνομικό; Αν θέλεις, μπορώ να σου στείλω στοιχεία από πολίτες που δεν καήκαν απλώς, αλλά πεθάναν στα χέρια της Αστυνομίας. Και δεν είναι ένας και δύο. Είναι πολλοί. Δεν σε είδα τότε να λυπάσαι. Φυσικά η βίαια εκδίκηση δεν είναι λύση. Είναι όμως αφορμή για να κάτσουμε και να συζητήσουμε τι Αστυνομία θέλουμε. Και ποιος τέλος πάντων διοικεί αυτόν τον τόπο, αυτούς τους δρόμους, αυτή την κοινωνία. Και με ποιο στόχο. Γέμισε ο τόπος ασφαλίτες αυτές τις μέρες. Δες εδώ. Οι μισοί σπάζαν βιτρίνες κι άλλοι μισοί συλλαμβάνανε. ¨Η μάλλον έκαναν "προσαγωγές". Πολύ βολικότερος όρος. Συνεπάγεται απλώς ένα καλό χέρι ξύλο και μετά στη μάνα σου.
Και κάτι άλλο: Ο Κούγιας είναι τέρμα μαλάκας, αλλά κάνει τη δουλειά του ως επαγγελματίας και μπορεί να επικαλείται ό,τι θέλει. Δικαίωμα και του δολοφόνου (ακόμα δεν αποδείχτηκε, παρεμπιπτόντως, αλλά όλοι έχουμε ήδη βγάλει την απόφασή μας, ε;), να μη μετανιώνει και να λέει ό,τι γουστάρει. Η κοινή γνώμη δεν πρέπει να ασκήσει τη βία της στη δικαστική απόφαση. Και ο Κούγιας, το ξαναλέω, κάνει τη δουλειά του, όσο λαμόγιο κι αν είναι. Το να μπαίνουν στο γραφείο του θερμοκέφαλοι ηλίθιοι και να τα σπάνε είναι καταδικαστέο.»
Τον Κούγια μας τον σέρβιραν τα κανάλια για αποπροσανατολισμό. Αλίμονο αν πιαστούμε στο δόλωμα. Δεν νομίζω ότι αξίζει την παραμικρή προσοχή. Ζητάς δικαιοσύνη. Και πολύ σωστά. Λειτουργεί όμως σωστά η Δικαιοσύνη στην Ελλάδα; Μπορούμε να την εμπιστευόμαστε; Όχι και πάλι όχι. Όταν λοιπόν οι θεσμοί δεν λειτουργούν σωστά, τότε ακριβώς επιστρέφουμε σε καταστάσεις ζούγκλας και λαϊκών δικαστηρίων. Γιατί φτάσαμε ως εδώ; Γιατί μέχρι τώρα επιλέξαμε να μην ασχολούμαστε με όλα αυτά. Με το πώς λειτουργεί η Αστυνομία μας. Με το πώς λειτουργεί η Δικαιοσύνη μας. Με το πώς λειτουργεί η κοινωνία μας. Κι εγώ με την Αστική Δημοκρατία είμαι, μέχρι τουλάχιστον να βρεθεί κάτι απτό και καλύτερο. Όμως για να λειτουργήσει σωστά το πολίτευμα αυτό, χρειάζεται η συμμετοχή όλων μας. Την έχει; Όχι. Μια χούφτα λαμόγια και άλλοι τόσοι μαφιόζοι έχουν καταλάβει τη δημόσια σφαίρα με την ανοχή μας και μας έχουν εξωθήσει όλους εμάς στο περιθώριο και στον εαυτούλη μας, λες και μπορεί αυτός ο κακομοίρης ο εαυτούλης να καταφέρει τίποτα από μόνος του και ερήμην της κοινωνίας. Αν χρειαζόταν όλα αυτά τα επεισόδια (και σιγά τα επεισόδια – δεν έγινε και τίποτα φοβερό, ηρεμήστε, σπάσαν εκατό βιτρίνες, σιγά τα’ αβγά) για να ταρακουνηθούμε, τότε καλώς έγιναν.
Ο εαυτούλης μας είναι ότι έχουμε σ' αυτό το μπυρδέλο και είναι πολύ υποτιμημένος. Αν όλοι προσέχαμε πραγματικά τον εαυτούλη μας αντί να τον εκπορνεύουμε δεξιά κι αριστερά δε θα χρειαζόταν κανένας να φωνάξει "είμαι ο σπάρτακος" γιατί θα φώναζε "είμαι ο γιάννης", "είμαι ο λουκάς", "είμαι ο παναγιώτης", "είμαι ο δημήτρης". Και θα είχαμε χεσμένο τον κάθε Σπάρτακο. Όμως κάθε συλλογικότητα θέλει έναν μεγάλο ατομιστή να την οδηγήσει. Γιατί; Αφού είναι μια γροθιά ενωμένη τι τον χρειάζεται τον βραχίονα; Ίσως για να φτάσει στο σαγώνι.
ΑπάντησηΔιαγραφήΔιεκδικώ το δικαίωμα να προσέχω τον εαυτούλη μου, γιατί κάθε ομάδα είναι ένα σύνολο από εαυτούληδες που αν δεν είναι προσεγμένοι, έχουν απωθημένα ή άλλα προβλήματα μάντεψε ποιον θα κρεμάσουν στη θέση τους.
Και στρέφω την προσοχή σου στο εξής: Η ηθική, η αυτοδικαιωμένη μας οργή, ο φόβος μας για το αύριο ή η ιδεολογία θα καθορίσει τη στάση μας απέναντι σε συγκεκριμένα γεγονότα που γεννούν συγκεκριμένα ηθικά ζητήματα; Υπάρχουν καλοί και κακοί νεκροί, καλοί και κακοί φλεγόμενοι άνθρωποι; Θα πούμε κι εμείς το κλισέ, "καταδικάζω αλλά..." και θα συστρατευθούμε μ' εκείνους απ' τους οποίους νιώθουμε ν' απειλούμαστε λιγότερο; Εγώ νιώθω ν' απειλούμαι από θρησκόληπτους ιδεολόγους και πολιτικοποιημένους οπαδούς ειδωλολάτρες του Τσε και του (μεγάλου ατομιστή μην το ξεχνάμε) Τζορτζ Μπεστ.
Τι λέμε τώρα; Ας αποκτήσει το "κίνημα" μια ενότητα, που είναι σπασμένο σε δεκάδες "εγωπαθή" κινηματάκια κι ύστερα μπορεί να με πείσει ότι έχει δύναμη, προοπτική, στόχο, λύσεις και άλλες τέτοιες όμορφες λεξούλες απ' το εγχειρίδιο της πολιτικής ελπιδολαγνείας.
Προς το παρόν ο εχθρός είναι οι μπάτσοι, μπάτσοι, μπατσινίλας και ο καταραμένος υλισμός ΜΑΣ.
Ξέχασα την υπογραφή... Λουκάς
ΑπάντησηΔιαγραφήΚοινή λογική,
ΑπάντησηΔιαγραφήπροκαταρκτικά, να πω τα εξής:
1. Δε ζήτησα να σώσω τον κόσμο
2. Δε ζήτησα να σώσω τον κόσμο φτιάχνοντας blog.
3. Δε ζήτησα να σώσω τον κόσμο φτιάχνοντας blog και επαναλαμβάνοντας τα αυτονόητα.
Μου λες ότι δεν κάνω τίποτα κλπ. Πράγματι, δεν κάνω τίποτα. Όσο τίποτα είναι και (άλλο) ένα blog, φελος στο πέλαγος της εκ τους ασφαλούς αριστερίλας.
Λες να πιστεύω ότι οι αστυνομικοί είναι χρυσά παιδιά, όλοι τους; Λες να πιστεύω ότι καλά κανει και υπάρχει η Αστυνομία ως έχει; Προφανώς δεν είμαι καθυστερημένος. Αλλά αν πιστεύεις ότι συμμετοχή είναι να λέμε το αυτονόητο από τις βολικές καρέκλες του blogοκαφενείου και μετά να νιώθουμε καλύτερα γιατί εμείς ΔΕΝ ΞΕΧΝΑΜΕ - ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΖΟΜΑΣΤΕ - ΣΥΖΗΤΟΥΜΕ - ΕΝΕΡΓΟΥΜΕ, τότε, a mon avis, κάνεις λάθος.
Δεν ξέρω ποια είναι η λύση, πάντως σίγουρα δεν είναι αυτή. Εσύ ξέρεις; Τι προτείνεις; Εχεις πρακτικούς τρόπους να σώσεις τον πλανήτη;
Επειδή, λοιπόν, είμαι σίγουρος ότι θέλεις πρακτικές λύσεις, σε παραπέμπω στις "προτάσεις" του ΣΥΡΙΖΑ, που ΔΕΝ ΞΕΧΝΑ-ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΖΕΤΑΙ-ΣΥΖΗΤΑ-ΕΝΕΡΓΕΙ και προτείνει διεξόδους. Αντιγράφω:
1. Να μπει φρένο στην πολιτική του αυταρχισμού, της καταστολής και της στρατιωτικοποίησης. Άμεσες ριζικές αλλαγές σε δημοκρατική κατεύθυνση, με σκοπό τη αλλαγή του προσανατολισμού και της λειτουργίας των σωμάτων ασφαλείας.
2.2. Υπεράσπιση και διεύρυνση του δημόσιου δωρεάν και κοινωνικού χαρακτήρα της εκπαίδευσης και της έρευνας. Όλοι όσοι κατοικούν σ’ αυτή τη χώρα πρέπει να έχουν τη δυνατότητα ν’ απολαμβάνουν το δημόσιο αγαθό της εκπαίδευσης δωρεάν, σε όλη τη διάρκεια της ζωής τους. Η ιδιωτική εκπαίδευση σε όλες τις βαθμίδες και τα φαινόμενα παραπαιδείας αποτελούν παθογένεια του Εκπαιδευτικού Συστήματος η οποία οφείλει σταδιακά να γίνει περιττή μέσα από την ουσιαστική αναβάθμιση του Δημόσιου Σχολείου και άρα τον μηδενισμό των αντίστοιχων οικογενειακών δαπανών.
3. αγώνας για την πλήρη, σταθερή και ασφαλή εργασία για όλους και όλες, είναι η απάντηση της Αριστεράς στο νεοφιλελεύθερο σχέδιο της γενίκευσης της επισφαλούς απασχόλησης και της εργασιακής περιπλάνησης, που θίγει πρώτα από όλους τη νεολαία, τη γενιά των 700 ευρώ και τις γυναίκες.
4. 4. Εκπόνηση και άμεση εφαρμογή ενός έκτακτου προγράμματος για τη δραστική μείωση της ανεργίας συνολικά και ειδικότερα της ανεργίας των νέων, που να βασίζεται στη δραστική αύξηση των δημόσιων επενδύσεων και των δημόσιων δαπανών για κοινωνικές πολιτικές. Να μπει φρένο στις ιδιωτικοποιήσεις κρίσιμων τομέων της οικονομίας (ΟΤΕ.ΛΙΜΑΝΙΑ. ΟΛΥΜΠΙΑΚΗ)
5. Ουσιαστικές αυξήσεις στους μισθούς και τις συντάξεις.
6. Ίσα δικαιώματα, άρση και καταπολέμηση κάθε διάκρισης λόγω φύλου, θρησκείας, χρώματος, καταγωγής, σεξουαλικού προσανατολισμού. Θετικές δράσεις για την εξάλειψη υφισταμένων ανισοτήτων. - Όχι στις γειτονιές γκέτο-ελεύθεροι δημόσιοι χώροι.
Λοιπόν, πέρα από το γελοίο λαϊκισμό και την ανεδαφικότητα των όσων το κόμμα που "συμμετέχει" μας "προτείνει", παρατηρείς ότι πρόκειται για ευχολόγιο.
Αν θελεις ευχολόγιο, είναι το μόνο εύκολο. Να κατηγορησουμε την έλελψη παιδείας, τους συνήθεις υπόπτους (εκκλησία, μίντια, αστυνομία, κόμματα), να νιωσουμε, βρε αδερφέ, καλύτερα. Και να πάμε το άλλο πρωί στη δουλειά μας με τη συνείδησή μας ήσυχη.
Το ξαναλέω: αφασικά σκατόπαιδα που θέλουν να χάσουν μάθημα, πορωμένοι φοιτητές με τα λεφτά του μπαμπά, ταμπουρωμένοι πίσω από μία από τις μεγαλύτερες ανωμαλίες της μεταπολίτευσης, το άσυλο, μερικοί αριστεροί "της παλιάς γενιάς", φτωχομετανάστες και πρεζόνια που πλιατσικολογούν, χρυσαυγίτες και κουκουλομαλάκες ΔΕΝ μας δίνουν, άμα τα βάλεις στο μίξερ, κοινωνική εξέγερση, δεν θα κάνουν το όνειρο του κάθε βολεμένου για επανάσταση (που θα την κάνει κάποιος άλλος φυσικά) πραγματικότητα. Όχι, πάει και τελείωσε.
Όσοι ανησυχούν, ανησυχούν, σε ένα μήνα η Ελλάδας θα ασχολείται πάλι με βλακείες. Στο μεταξύ, κάποιοι μπορεί να ανησυχήσουν και λίγο παραπάνω. Κέρδος; Ναι. Με τι κόστος; Ξεφτίλα διεθνής, τρομοκρατία, ζημιές, πολιτικές ανωμαλίες (έτσι και πέσει η κυβέρνηση, όσο για τον πούτσο και να είναι, α) θα πιστοποιήσουμε ότι είμαστε μπανανία των πρόωρων εκλογών και β) θα έρθει ο Giorgos@pasok.gr).
Και άντε να πεις ότι κάποιο κέρδος θα μείνει. Θα μείνει κέρδος ελάχιστο. Τότε, όλη αυτή την επαναστατική ρητορία τι θα την κάνετε; Πού θα την βάλετε; Πώς θα πάτε στις δουλειές σας; Δε θα νιώθετε μαλάκες, δε θα νώθετε προδομένοι από την ιστορία κλπ;
Ησυχάστε και σκεφτείτε. Πειράζει;
Window Shopper / Γιάννης